Waarom komt aan alle mooie dingen een einde.....

Hallo allemaal, Terwijl we dit berichten schrijven zitten we in de trein van Ulan Batar naar Moskou. Aangezien deze reis 100 (!) uur duurt hebben we wel tijd voor een kort afsluitend verhaaltje. Ons paardrijavontuur in Mongolie is echt fantastisch! De Mongoolse kleine, maar super sterke paarden zijn echt racemonstertjes. Als je Shou (oid) zegt zitten ze al in galop. ' s avonds kamperen in ons innieminnie tentje onder de sterrenhemel was echt een mooie afsluiter. Wil heeft het paardrij avontuur letterlijk overleefd; een energiedraad op half 7 kwam in volle galop in zn nek en trok hem achterover van zn paard. Gelukkig heeft hij er op wat schaafwonden en blauwe plekken niks aan over gehouden en vindt hij paardrijden nog steeds leuk :-) We zitten in een 4 persoonscoupe met Joss, een Zuid Koreaan die op z'n 8 achtste met zn familie naar De USA is verhuisd. Erg aardige gast; hij snurkt alleen wel en kan niet zo goed tegen wodka ;-) Tot  Irkuutsk zat de NL Caroline nog bij ons. Zij ging eruit bij het Bakailmeer (ook ons oorspronkelijke plan). Op dat moment besefte Sanne wel hoe erg ze haar vriendinnen mist (lekker in het NL kletsen over van alles en nog wat en de Mongoolse handelaren uitlachen die in hun worstelbroekje indruk proberen te maken op ons). In Irkuutsk is de halve trein eruit gegaan, dus het is erg rustig nu. We zitten o.a. met wat Mongoolse handelaren en een Noors gezin dat 4 jaar in Ulan Batar heeft gewoond. Vanochtend even met hem gekletst over de gemixte gevoelens van het leuke aspect van naar huis gegaan (familie en vrienden weer zien), maar ook weten dat je het reizen en de daarbijbehorende vrijheid ontzettend gaat missen. Hij zei daarop dat je je reis niet als een afgesloten hoofdstuk moet zien. Je bent 'verrijkt' door deze ervaring en probeer de goede dingen daarvan ook te behouden in je leven thuis...Hoop dat dit ons gaat lukken. Het leven in een trein bestaat vooral uit kletsen, lezen, slapen, muziek luisteren, naar buiten kijken, noodles eten, koffie drinken en iets lekkers te eten vinden op de perrons als we stoppen. Bij de grens van Mongolie naar Rusland is er wat dat betreft nog de meeste commotie. De Mongoolse handelaren (met voornamelijk merkkleding) rennen met hun spullen de hele tijd de trein door. Bij de grens worden wij als touristen redelijk met rust gelaten, maar in de coupe met handelaren wordt alles overhoop gehaalt en ligt al snel al het handelswaar op de grond in het gangpad. Na een uurtje of wat is er blijkbaar een deal gemaakt. Wat de deal precies is kunnen we helaas niet verstaan (was wel lachen geweest als jij erbij was geweest Ireen, zodat we dit konden verstaan). Natuurlijk zijn we ook terugkijkend aan het top 10 en geslagen; voor de geinteresseerden: Top 10 Bezienswaardigheden 1. Paaseiland 2. Wandelen Nieuw Zeeland (o.a. Tongario Alpine Crossing) 3. Countryside Mongolie (Gobi desert, steppe) 4. Motorrijden Vietnam 5. Perito Morena gletsjer El Calafate Argentinie 6. Zoutvlakte Bolivia 7. Angkor tempels Cambodja 8. Chinese muur 9. Rijstvelden Dazhai, China 10. Snorkelen in Moorea Top 10 Steden 1. Beijing 2. Buenos Aires 3. Hong Kong 4. Santiago 5. Cafayate (Argentinie) 6. Ushuaia 7. Hanoi 8. Wanaka (Nieuw Zeeland) 9. X'ian 10. Siem Riep (Cambodja) Top 10 Eten 1. Peking Eend pannenkoekjes 2. Vietnamese verse loempia's 3. Argentijnse Asado (BBQ) 4. Fleurs Place Nieuw Zeeland (beste visrestaurant) 5. Tonijn shashimi in Tahiti 6. Chinese dumplings 7. Argentijnse steak 8. Nieuw Zeelandse Lamchops 9. Chinese Hot pot 10. Vietnamese mango's Top 10 drinken 1. Vasja Secreta Malbec, Cafayate (rode wijn) 2. Pisco sour (Chileense cocktail) 3. Chinese jasmijn thee 4. Nieuw Zeelandse rode Shiraz wijn 5. Nieuw Zeelandse witte Malbourogh wijn 6. Mongoolse Chingis Black Wodka 7. Chinees snow beer 8. Angkor beer Cambodja 9. Fresh fruit shake Vietnam 10. Chinese rijstwijn Wat niet in een top 10 past, maar wat wij ook heel bijzonder vonden aan het reizen zijn alle (bijzondere) mensen die je ontmoet. Of het nu locals zijn of mede touristen, dat zijn momenten die je ook altijd bij zullen blijven. En natuurlijk zoals beloofd de eindstand van Wil zn statistieken: Vliegtuig: 62,5 uur Bus: 195 uur Motor: 995 km Boot: 89 uur Jeep (paaseiland + Bolivia): 76 uur Camper Nieuw Zeeland: 5140 km Jeep Gobi desert: 1750 km Trein China: 67 uur Trans Mongolie Express: 129,5 uur Totaal trein: 196,5 uur Last but not least; echt leuk dat jullie middels ons blog met ons meegereisd hebben en zoveel leuke reacties hebben achtergelaten! We kijken er naar uit om jullie allemaal weer te zien! Wil & San

De kracht van de stilte....

Goedenavond allemaal,

Dit is waarschijnlijk ons laatste berichtje vanaf onze wereldreis alweer. Watis de tijd omgevlogen. Als we echter onze foto's terugkijken zien we hoeveel we meegemaakt en gezien hebben de afgelopen maanden. We zitten nu in Ulan Batar, door de locals Ubi genoemd. We zijn gisteren teruggekomen van een zesdaagse tocht door de Gobi Desert. We bleken maar met zn tweeen op de tour te zijn en hadden 1 gids en 1 driver, wat een luxe. Hetzijn jonge gasten (Hoso en Sukhee), dus dat was wel gezellig. Normaal gesproken spreekt alleen de gids Engels, maar onze driver Sukhee sprak ookeen aardigwoordje Engels en had zelfs wat Nederlandse woorden geleerd van andere toeristen; wij hebben in zijn vocabulair 'Niet lullen, maar poetsen' toegevoegd ;-)Echt een aardige, slimme gast, maar hijheeft niet door kunnen leren en is daarom maar 'driver', maar hij wil graag gidsworden en is dus hard aan het werk met zn Engels. De eerste dag zijn we vanuit Ubi (waar 60% van de bevolking woont)naar de middle Gobi provincie gereden. Zodra je Ubi uit bent kom je al gelijk in het uitgestrekte lege landschap terecht en na 150 km was de verharde weg afgelopen en gingen we over de zandweggetjes verder. Dat was behoorlijk hobbelen, maar gelukkig hadden we de ruimte in de8 persoons jeep met z'n 4en. Onderweg kwamen we al de eerste kuddes schapen, geiten, paarden en kamelen tegen. Ons kamp in letterlijk de middle of nowhere waar we zouden overnachten lag tussen de prachtige rotspartijen. Aangezien het hier nog geen hoogseizoen is waren we de enige in ons kamp. We zijn een stuk gaan lopen naar een kamelenkudde die we in de verte zagen lopen en hebben deze dieren een tijd bewondertvanaf een rots. Wil heeft een India al een keer 3 dagen op een kameel gezeten, maarSanne kan zicheen kameel alleen herinneren van het circus. De kamelen schijnen een maand zonder water te kunnen, bizar he. Nadat Wil nog even gevoetbald had met een jongetje van de familie die het kamp runde hebben we heerlijk gegeten. We hadden veel horror verhalen gehoord over het eten in mongolie, maar ons eerste maaltje was boven verwachting. Vooral de aardappel-bietjessalade gaan we zeker nog een keer thuismaken. Later bleek het een vegetarisch kamp te zijn, wij kregen echter als hoofdgerecht schapenvlees dus dat was wel weer een beetje apart ha ha! Na een prachtige zonsondergang was het tijd om te gaan slapen in onze ger tent (dat is een typische mongoolse tent). We hadden gehoord dat de zonsopgang ook erg mooi was, dus om 4.30h stond Sanne netjes naast haar bed. Wil vond het nog een beetje vroeg, dus Sanne ging alleen op avontuur uit. Toen ze het kamp wilde verlaten om vanaf een rots te kunnen gaan kijken kwamen er echter 3 blaffende honden op haar afgerend. De 1 keer hondenbijt ervaring was genoeg om snel weer terug te rennen naar het kamp en vanaf daar de prachtige zonsopgang te bekijken. De volgende dag zijn we naar de South Gobi provincie door gereden(de echte Gobi desert). Onderweg kwamen we een trekkende nomade familie tegen. Op de kamelen drijven ze het vee mee en met een auto nemen ze de ger tent en inhoud mee op zoek naar een nieuwe plaats om ong. 2 weken te staan. Er groeit een soort gras (lijkt een beetje op bieslook)in de woestijn, maar niet al te veel.

Die avond zouden wij ook slapen bij een nomade familie. Wij vroegen ons af hoe ze de nomade familiezouden vinden waar wij zouden gaan slapen (ze verplaatsen immers elke twee weken inthe middle of nowhere). Toen we deze intelligente vraag stelde moesten onze gids en driver erg hard lachen. Wait en you will see...Toen we blijkbaar in de buurt waren ging onze driver gewoon bellen?? Echtongeloofelijk gewoon netwerk hier! Wij dachten nog aan een rooksignaal, maar ze zijn toch aardig modern hier.De nomadefamilie heette ons welkommet een kopje thee met kamelenmelk, is een beetje zout maar smaakt prima. Ze waren druk bezig om devachtde kamelen af teknippen. Heel de familiehielp mee, incl. kinderen en oma. Nooit geweten datkamelen zoveel herrie kunnen maken en zo stinken. De kleine kamelen kregen na de knipbuurt ook nog een brandmerk en een knip in hun oor, zodat men weet bij welke familie ze horen aangezien al het vee gewoon los rondloopt.

's avonds in de ger tent maakt de moeder een soort bami met wederom schapenvlees (we hebben in ons leven nog nooit zoveel schapenvlees op). We hebben een fles wodka meegenomen en zoals het hoort in hun cultuur geven we de fles aan de vader des huizes, die vervolgens iedereen een glaasje geeft. Sanne moet nog even wennen aan de sterke wodka en dat vindt de familie erg grappig. Na het eten leren we een typisch mongools spel met hoe kan het ook andersschapenbotjes. Het ene spel heet schaap, geit, kameel, paard en het andere paardenrace. Samen met de kinderen van de familie spelen we dit spel tot er een klein zandstormpje komt opzetten en we allemaal lekker gaan slapen in de ger tent (we hebben samen een eigen tent, wat een luxe he en de wc is ook erg groot namelijk de hele woestijn om ons heen ;-) De volgende dag ontbijten we metsoep met jawel schapenvlees. Gelukkig is er ook wat brood, want de soep om 8h trekken we echt niet met onze NL maagjes.

We bezoeken die dag een valei, waar tussen ineens een heel ander landschap blijkt te zijn. Rivieren, gras, bloemen en aan het eind van de hike komt de verrassing van de dag; een gletsjer. Hoeraar is dat midden in een woestijn? Het is hier gewoon erg koud in de winter (-40) en dus is er tot juli een gletsjer tussen de bergen. We zijn dus nog net op tijd! We slapen die avond in een ander kamp, waar wekunnen douchen (dat waardeer je wel na 3 dagen)! Sanne maakt een ronde om het kamp en ziet drie mannen om een schaap staan. Sanne blijft geinteresseerd even staan kijken. Ze snijden zn buik open. Sanne dacht nog misschien een lammetje wat eruit moet of misschien is hij ziek. Even later wordt haar duidelijk dat ze het schaap geslacht hebben. De gids legt later uit dat ze het hard eruit snijden om geen bloed te laten vloeien en het dier zonder pijn te kunnen laten sterven. Hoort ook bij de ervaring van de Gobi desert zullen we maar zeggen. 's avonds drinken we de beste wodka van Mongolie met de gids en driver, lekker maar Wil kan er helaas niet van slapen 's nachts. De volgende dag bezoeken we de zandduinen (waar Sanne eentochtje maakt op een kameel, je moet alles een keer geprobeerd hebben in je leven toch?), de zandkliffen en een gobi bos. Ons wordt inmiddel wel duidelijk dat de Gobi desert veel meer is dan een woestijn, het is ontzettend divers.

We drinken een glaasje gefermenteerde kamelenmelk. Dat is erg populair hier, maar wij houden het toch liever bij de thee met kamelenmelk. 's avonds slapen we in een kamp vlakbij een (verwoeste tempel). Tijdens het communistische regime zijn 797 tempels verwoest van de 800 in totaalen 50.000 monniken vermoord. In 1990 is Mongolie na een (redelijk) vreedzame revolutie een democratisch land geworden. Toch best knap voor zo'n land(je) tussen het grote communistische rusland, china, vietnam en camboja. Ze zijn langzaam aan alle tempels weer aan het opbouwen nu. Ook horen we van onze gids dat er geen bomen meer gekapt mogen worden en worden er nieuwe bossen aangelegd. De dag erna gaan we naar een kamp nabij de oudste stad van Mongolie. We maken een prachtige hike door de valei en bergen. Alle paardenkuddes hebben jonge veulens (paardenmelk is ook erg populair hier). Dit is het eerste kamp waar we andere toeristen tegen komen (de andere kampen waren helemaal leeg gelukkig). In de stad ligt 1 van de tempels die niet verwoest is. Het is een prachtige tempel in tibetaanse stijl, waar we een interessante, uitgebreide uitleg krijgen over het boeddhisme. De monniken lezen hardop uit boeddhistische boeken en maken muziek met instrumenten. Prachtig om naar te luisteren; we hadden hier wel uren kunnen blijven zitten om te luisteren. Na de lunchvertrekken we alweer naar onze laatste slaapplaats bij een nomade familie. De familie staat in een andere, groenere provincie prachtig tussen de bergen. Het is een 'rijke' nomade familie; ze hebben 850 dieren in hun kudde. Ze zijn net verplaatst, dus zijn alles nog aan het opbouwen. We gaan ondertussen de naastliggende berg beklimmen en hebben een prachtig uitzicht over de heuvels. Zittend op de berg en genietend van het uitzicht op niks en de stilte om ons hebben zeggen we tegen elkaar; als we straks in NL een keer 'stress' hebben dan moeten we gewoon terugdenken aan dit moment.....

De nomadefamilie gaat 's avonds naar een gratis concert. Het blijkt georganiseerd te zijn door een politieke partij (terwijl de verkiezingen pas in 2012 zijn). Natuurlijk willen wij dat ook meemaken. In een zaaltje zitten vier politieke figuren een tijdje in het mongools campagne te voeren. Eindelijk zijn ze uitgepraat en komen er 2 bekende artiesten op het podium. Helaas blijkt het geen leuke dansmuziek en houden we het na een uurtje gezien en drinken we nog een glaasje wodka in de ger en kaarten we wat. De volgende dag is het helaas tijd om terug te gaan naar Ubi; terug naar de drukte. We beseffen echt dat we genoten hebben van de rust en de ruimte in de desert. Gelukkig hebben we nog een paardrijtocht voor de boeg morgen en gaan we weer de natuur in. Vandaag een relax dagje in Ubi doorgebracht. Toen we op onze schone was zaten te wachten werden we gevraagd voor een fotocampagne met de mongoolse politie, erg grappig.Twee uitersten op 1 dag; aan het eind van de middag worden we bestolen. Sanne's handtas is opengesneden en haar mobiel is eruit gestolen, bizar he.Gelukkig een oude mobiel, maar het betekend wel dat we helemaal niet meer bereikbaar zijn per telefoon nu. En we hebben ons al die 6 maanden zo veilig gevoeld en nuwordt je ineens zo argwaanend terwijl je dat helemaal niet wilt zijn...maar ja niks aan te doen.

Morgen gaan we dus 3 dagen paardrijden, daarna nog 1 dagje Ubi en dan gaan we de trein in richting Moskou....Nog 10 daagjes dus....We zitten vier dagen in de trein, dus waarschijnlijk hebben we nog wel even tijd voor een kort terugblikje op onze reis voor op de site (top 10-en).

Thanks weer voor alle leuke berichtjes en tot over 10 daagjes......

Wil & San

Time flies.....

Sain ba na uu (hallo in het mongools)! Op het moment dat we dit berichtje aan het typen zijn zitten we in de transmongolie trein. We zijn vanochtend in Beijing opgestapt en zijn nu op weg naar de grens met Mongolie. Daar wordt ons onderstel verwisseld voor een wijder exemplaar t.b.v. de mongoolse en russische rails. Om het makkelijker te maken zullen we maar zeggen! We hebben de luxe dat we(vooralsnog) de 4 persoonscoupe voor ons alleen hebben. Dit komt wel heel goed uit, want allebei zijn we geveld door een beijings virusje. Wil begon als eerste te snotteren en inmiddels doet San ook lekker mee. Lekker op bed hangen, wat lezen, van het uitzicht genieten, noodles eten (in alle chinese treinen zit een kokend water tank) en met mede reizigers kletsen is dan ook de beste bestemming voor vandaag! We hebben erg genoten van onze dagen in Beijing. De verboden stad (is een paleis wat vroeger verboden terrein was voor de bevolking en daarom zo heet) was erg mooi om te bezichtigen. Vooral in de rustigere stukken was het een oase van rust in combinatie met het mooie uitzicht op de gekleurde daken. Natuurlijk hebben we de must see van China niet overgelagen; de chinese muur, want zoals het gezegde luidt 'who never walked the great wall is not a real man!' We wilden graag een stuk van de ongerestaureerde muur zien, maar dat wordt redelijk onmogelijk gemaakt. De ongerestaureerde stukken worden afgesloten om gerestaureerd te worden. Op de gerestaureerde stukken staan 1000 chinezen in een rijtje met allemaal een paraplu (als de zon schijnt voor de zon, als het regent voor de regen; oftewel altijd). Inmiddels hebben weten we wel dat ze het puur voor de kosten doen; een groepsreis is veel goedkoper dan individueel reizen. Maar je hebt helemaal gelijk Lia dat over 10 jaar China waarschijnlijk een groot attractiepark is, waar het oude China steeds moeilijker te vinden zal zijn. Dus wie er nog twijfelde, nu gaan! Nog even terug naar de muur. Wij wilden graag de hike maken van Jinshanling naar Simatai. Het Simatai gedeelte bleek imiddels ook gesloten te zijn. Toch zijn we naar Jinshanling gegaan (3,5 uur heen met de bus) en begonnen met lopen richting Simatai. Er was op enkele bezoekers na niemand op de muur en de uitzichten waren prachtig in dit bergachtige landschap. Dat ongerestaureerd ook gevaarlijk kan zijn bewees Wil door een stukje op zn kont naar beneden te glijden dankzij een losliggende steen ;-) Op een gegeven moment kwam het punt waarop stond dat de rest van de sectie afgesloten was. Eigenwijs als we zijn wilden we graag nog een stukje verder en na wat klauteren en springen door en over wachthuisjes bleek dit geen probleem. Gelukkig geen boze chinese politieagent tegengekomen! Na genoten te hebben van dit uitzicht met begroeing op de muur moesten we helaas weer omdraaien,want onze bus terug ging vanuit Jinshanling. Samen met de wandeling tussen de rijstvelden is dit wat ons betreft het mooiste stuk van China van de gedeelte die wij gezien hebben. Overigens ziet de omgeving vanuit de trein nu (noord China) er ook erg mooi uit! Ook om de architectuur staat Beijing natuurlijk bekend en dus stonden ook een bezoekje aan het CCTV gebouw (ontworpen door Rem Koolhaas), the Bird Nest (stadium waar de opening en afsluiting van de olympische spelen zijn gehouden) en the Cube (olympisch zwembad) op het programma. Erg indrukwekkend, waarbij we ons met onze facilitaire achtergrond wel even afvroegen hoe ze deze architectonische hoogstandjes de komende 30 jaar gaan onderhouden....Ondanks dat de metro echt super geregeld is was het fietsen door de stad echt een uitkomst. Door de kleine steegjes (hutong) en op de brede fietspaden voel je je echt een local. De enige verstoorder van dit relaxte gevoel zijn de auto's die overal (net als in de rest van Azie) gewoon door rood rijden ondanks dat de politie er bovenop staat (er er niks aan doet). Ook erg leuk was het bezoek aan het 798 Art District (dit is een oud fabrieksterrein waar nu allemaal galeries en boetieken zijn geopend) en de Lama temple (tibetaanse tempel met een 18 meter hoge boedha). De laatste avond hebben we natuurlijk afgeloten met Peking Duck pancakes. Aangezien we de komende weken moeten leven op instant noodles en geitenmelk hebben we hier nog maar even extra van genoten. 1 ding is zeker, we gaan China missen, ondanks de vieze chinese toiletten, de roggelende chinezen en de op straat plassende en de poepende kinderen (alle kleine kinderen hebben gewoon een open gleuf in hun broek)! Hopelijk realiseren ze zich op tijd hoe mooi het oude China is en ontdekken de chinezen op tijd dat individueel reizen misschien iets duurder is, maar wel veel bijzonderder, zodat China ook in de toekomst een prachtbestemming blijft! Het laatste gedeelte van onze reis is nu echt aangebroken....De tijd vliegt echt om! Hoewel de gedachte aan het bijkletsen met jullie, ons eigen bed, vers bruin brood, verse kaas en een krokketje wel verleidelijk is willen we nog helemaal niet naar huis! Helaas zegt ons budget ook dat het einde nadert... Wij gaan extra genieten van de laatste drie weken & dan zijn we gewoon weer van de partij bij de feestjes, BBQ's, etentjes, hardloopavonden, yogalessen, werkoverleggen, shopdagen etc.etc. Ba yar tai (dag in het mongools)! Wil&San

Nine million bicycles in Beijing....

Hallo allemaal,

Het wonder is geschied; we hebben zo waar een transit visa voor Rusland gekregen vanochtend!!! Met het transit visa mogen we nergens uit de trein in Rusland stappen, maar mogen we in ieder geval de trein nemen van Ulan Batar (Mongolie) naar Moscow en daar een nachtje slapen. Ook dit bleek weer een groot drama. Voor een transit visa heb je de orginele treinkaartjes nodig. Wij waren in de veronderstelling dat wij die via de agent van Tiara Tours in Beijing zouden krijgen, maar het bleek dat dit alleen het kaartje Beijing-Ulan Batar was

en de andere treinkaartjes lagen voor ons klaar in Ulan Batar. Vanochtend met veel tegenzin toch naar de Russische ambassade geweest. Door de arroganste vrouw die we ooit ontmoet hebben geholpen en met veel moeite en tegenzin mochten we onze aanvraag toch indienen voor 150 euro (!!) en 2 uurtjes later kregen we ons paspoort terug met het russische visa. Buiten toch maar even een vreugdedansje gemaakt, eindelijk van het russische visa gezeik af. Het is dat we weten dat er aardige Russische mensen bestaan (jij en jouw familie Ireen)....hopelijk zijn de mensen in Rusland aardiger dan al het ambassade personeel! Die hebben we iiggenomineerd voor de onvriendelijkste mensen die we tot nu toe zijn tegengekomen op reis!

Snel terug naar de leuke reisverhalen! Tijdens de laatste update zaten we in Xian en zouden we dag erna naar de Terra-Cotta wariors gaan. Na een lekker ontbijtje in ons hostel met French Pancakes zijn we met de locale bus er naar toe gegaan. We hadden geen zin in een gids, dus we hebben voor 40Y een audiotour genomen voor wat achtergrondinfo. Gelukkig maar, want nu kunnen we jou wat achtergrond info geven mam! De beelden zijn pas in de jaren '70 ontdekt door een boer die een put aan het maken was. Hun doel was om de keizer bij te staan in het leiden van een ander imperium in het hiernamaals. Tijdens oorlogen zijn alle beelden vernield (er hebben ooit 8000 beelden gestaan). De afgelopen jaren zijn al een behoorlijk aantal beelden (paarden en soldaten) gerestaureerd en weer als een leger opgesteld. Het is vooral bijzonder om te zien dat elk beeld identiek is en om zoveel beelden bij elkaar te zien staan. Vooral de eerste hal maakt op ons veel indruk. Tip voor diegene die het ook willen gaan bezoeken (begin bij 3 en ga als laatste naar 1, dan bouw je de spanning een beetje op).

's avonds aan de praat geraakt met twee Nederlanders. Na wat biertjes op het dakterras te hebben gedronken zijn we wat gaan eten bij een streetfood tentje in de straat van het hostel (ja Lia ook in China is genoeg street food te vinden). Ze BBQ-en allemaal lekkere vlees- en groentespiezen en al snel heeft Sanne vrienden gemaakt met de BBQ meneer en lijkt het vlees steeds beter te worden na elke ronde die we bestellen (of zou dat toch door de 1,5L biertjes komen voor 3Y (0,33 euro). Uiteindelijk zitten we er rond een uurtje 1h nog steeds heerlijk te smullen en te drinken. De volgende ochtend heeft vooral Wil moeite met wakker worden en doen we het rustig aan. Aan het eind van de middag maken we een fietstocht over de stadsmuur van Xian. Vooral mooi is het contract tussen de bebouwing binnen de muur (historische huizen en tempels, oude china) en buiten de muur (hoge wolkenkrabbers, nieuwe china). Ook is het heerlijk stil op de muur.

De volgende dag gaan we een kijkje nemen in de Moslim buurt. We zien voor het eerstchinezen met hoofdoekjes (nooit geweten dat de islam een godsdienst is onder de chinezen). We moeten nog behoorlijk wat souveniertjes en gelukkig vinden we hier weer een paar leuke kadootjes. We lunchen met heerlijke dumplings.

De rest van de tijd relaxen we lekker in het hostel door Chinese films te kijken (The way home and The red latern zijn echt aanraders), op het dakterras te lezen en te kletsen met andere reizigers. De laatste avond in Xian gaan we eten bij Xian Roasted Duck. Het duurt even voordat we begrijpen hoe het werkt, maar je blijkt een kleine, medium of grote eend te kunnen bestellen. We hebben honger, dus bestellen een grote. Een paar minuten later komt er ineens een hele eend op een karretje naar ons toegereden met snavel en al. Sanne kijkt al bang dat we de eens zelf moeten gaan snijden, maar gelukkig wordt dat voor ons gedaan! We krijgen er pannekoekjes, groenten en een lekker sausje bij en rollen maar,mmmm. We zijn nog niet in Beijing, maar als dit een voorproefje isvoor de peking eend...

Met de nachttrein vertrekken we de volgende dag naar Beijing (13 uur). Wil houdt nog steeds bij hoeveel uur we tijdens onze reis hebben doorgebracht in de bus en trein; de eindstand volgt.... Sunrise hostel wordt ons aangeraden door andere reizigers en daar hebben we al een kamer geboekt. Het blijkt om de hoek te liggen bij de Forbidden City, je kunt slechtere buren hebben. Morgen gaan we de Forbidden City bezoeken, zijn erg benieuwd. Gisteren na onze aankomst zijn we op zoek gegaan naar een tailor voor een maatjurk voor Sanne, maar bij een betaalbare tailor hadden we allebei geen goed gevoel en toen we eindelijk bij een echt super mooie tailor waren bleek een maatjurk 500 euro te kosten. Ze maakten daar ook super mooie trouwjurken , maar ja geen trouwplannen in het vooruitzicht dus helaas. Als je nog een trouwjurk zoekt Li, misschien even een een vlucht naar Beijing boeken ;-) De winkel zat midden in een nieuwe wijk (Soho), het deed ons een beetje denken aan het Loydkwartier in Rdam. Ontzettend veel hippe jonge mensen en een overvloed aan boetiekjes met mooie, maar veel te dure kleren voor backpackers. Bejing is zoiezo een hele relaxte stad. Er wonen 17 miljoen mensen en het is net zo groot als Belgie, maar het is erg ruim opgezet met o.a.hele brede fiets- en wandelpaden en parken.

Zometeen gaan we nogeen rondje maken over de avondmarkt en wat locale specialiteiten proberen. Genieten jullie wederom lekker van het mooie weer.Over eenmaand alweer landen we op NL bodem en kunnen we weer persoonlijk gezellig bijkletsen met jullie!

Grs, Wil&San

Naar de countryside!

Hoi! Hier zijn we weer met een berichtje, dit keer vanuit Xi'an (vooral bekend vanwege de Terra-Cotta warriors). We zijn pas vanmiddag hier aangekomen en willen morgen deze beelden gaan bewonderen. Maar eerst nog even terug naar Wuyuan..... Vanuit Wuyuan hebben we heel luxe een taxi genomen naar Little Likeng. Daar aangekomen ons entree ticket gekocht. De entreeprijzen zijn erg hoog in china, dus toen we zagen dat je als student korting kon krijgen kon Wil het niet laten om z'n Erasmus pas te laten zien. De mevrouw achter het loket keek even vreemd naar de foto op de pas en naar Wil nu (lang haar, baard), maar nadat hij lief glimlachte kreeg hij de korting. We hadden al snel door dat we van het Westerse toeristenpad af waren (geen westerlingen gezien al die dagen), maar het was wel onze kennismaking met het Chinese toeristenpad. Gidsen met microfoon voorop gevolgd door 20 chinezen met dezelfde kleur petjes en witte sportschoenen en natuurlijk een grote camera voorop. Verschrikkelijk! Gelukkig kwam er al snel een meisje op ons af die vroeg of wij 'Sanne' waren. We hadden via Wikitravel al een leuk hotelletje geboekt waar ze Engels spreken. We hebben inmiddels al ontdekt dat alleen reizen in China geen probleem is, zo lang je maar hotels hebt waar ze Engels spreken en ze wat in het chinees voor je kunnen opschrijven. We hebben inmiddels al een eigen mini Chinees woordenboekje ;-) Het Brooke hotel bleek een leuk familie hotelletje te zijn, waar we ons gelijk helemaal thuis voelde. De schoondochter spreekt als enige Engels en helpt ons om te plannen wat we de komende dagen gaan doen. Met de locale bus 2 dorpjes bezocht. Mooi, maar vooral in het 2e dorpje teveel Chinese touristen. We besluiten lekker terug te gaan naar Little Likeng en mogen een stuk meerijden met een werkbusje. Als om 19h alle bussen met Chinese touristen zijn vertrokken zien we pas hoe mooi het dorpje is en komt het echte leven op gang. Het eten wordt gewassen in de rivier, kinderen gaan vissen, wat een rust! De zoon bakt voor ons een lokale specialiteit (red snapper) met lekker snow biertje erbij! De volgende dag gaan we iets verder weg een aantal dorpjes bezoeken. Hier zijn gelukkig veel minder toeristen en we slenteren door de kleine straatjes, maken een lange wandeling tussen de watervallen door en bezoeken kleine tempels en oude bruggen. De bewoners vinden ons maar lang en komen af en toe meten hoeveel groter we zijn dan hun, erg grappig! 's avonds onze laatste avond in het hotel, want de volgende dag vertrekken we naar Huang Shan met de bus. Onderweg valt het ons op hoe veel er gebouwd wordt in China. Echt overal stampen ze mega appartementen complexen uit de grond. Allemaal hetzelfde ontwerp, we vragen ons af wie daar over een jaar of 10 nog wil wonen.... Eenmaal aangekomen in Huang Shan regent het hard en zoeken we naar iemand van het hotel, die ons op zou komen halen. Helaas staat er niemand en bellen we ze, maar er is iets mis gegaan en we moeten een taxi nemen. Dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Geen van de taxi's wil ons naar het adres brengen, erg vaag. Gelukkig zijn er drie Chinese jongens die ons komen helpen, maar ook hun lijkt het niet te lukken. Ze vinden het erg vervelend voor ons en bieden een taxi chauffeur 20 Yuan, normaal zou het Y7 kosten en eindelijk gaat de taxi chauffeur overstag. De jongens hebben de taxi al betaald voor ons en willen absoluut geen geld van ons aannemen, ze blijven maar zeggen welcome in China. We bedanken ze hartelijk en gaan op weg naar ons hotel. Het is ons al meer opgevallen dat iedereen hier ondanks de taalbarriere ontzettend behulpzaam is, echt geweldige mensen! We komen aan bij ons hotel (old street) en zijn een beetje boos vanwege de mislukte pick up. Zij vinden het ook vervelend en we krijgen ipv een standaard double, een deluxe dus dat is wel weer netjes. 's avonds eten we bij de chinese versie van Vapiano. Al het eten staat uitgestald op een lange tafel en daarachter staan ze alles vers te bereiden. Je schrijft de nummertjes op en dan komen ze het brengen als het klaar is. Goed eten en goedkoop, mooi concept! We zijn in Huang Shan om te gaan hiken in de bergen, schijnt erg mooi te zijn. Het weer is alleen erg slecht en de voorspelling voor de komende dagen is niet beter. Andere mensen die we spreken en die geweest zijn, geven aan dat je echt niks kan zien door de mist. Dat afwegend tegen de hoge kosten voor vervoer, entree etc. besluiten we om dit te skippen. Een dag later zitten we weer in de bus en vervolgens de nachtrein (dit keer weer een softsleeper gelukkig) met een Chinees die van der Vaart kent (wat moeten we toch zonder onze bekende voetballers!). Een beetje vermoeid van het reizen de afgelopen dagen hebben we vandaag verder rustig aan gedaan. Zojuist een tasting gehad van locale specialiteiten en het kan in China natuurlijk niet anders dan dat daar 'gekke' dingen bij zitten als de spier die de long met het hart verbind o.i.d. (nooit van gehoord) en de darmen van een varken. We hebben alles geproeft al kwam dat vooral door het feit dat er achteraf pas werd verteld wat het was! De komende 4  dagen gaan we genieten van de oude stad Xian en dan is het op naar Beijng voor alweer de laatste week in China.... We zien dat het bij jullie nog steeds erg droog is en dat de vulkaan in ijsland weer goed bezig is! Hopelijk gaat verder alles goed met jullie, erg leuk dat jullie ons nog steeds zo actief volgen! Tot snel!

Eerste dagen China; wat een verrassing!! (deel 1 en 2)

Nihoa!

Tijdens onze laatste update stonden we op het punt om de nachttrein te nemen vanuit Hanoi naar Nanning in China. We hadden een 4 persoonscoupe (soft sleeper) en moesten deze delen met twee aardige schotten. Helaas kwam er van slapen niet zoveel terrecht . Om 1.00 am werden we gewekt om eruit te gaan bij de Vietnamese border en toen we net weer in ons bedje lagen werden we door keiharde muziek gewekt voor de Chinese border, waar ook al onze baggage gescand werd en dus eruit moest. De chineese Lonely Planet hadden we goed verstopt, want die schijnen ze van je af te nemen als ze die vinden, want de Lonely Planet geeft Tawain weer als apart land en volgens China is het onderdeel van hun land . Gelukkig komen we met Chineese Lonely plant aan in Nanning. Op internet hadden we gelezen dat het onmogelijk is om daar zelf treinkaartjes te bestellen, omdat niemand Engels spreekt, maar wil wilden toch maar wat graag gelijk door naar Guilin. Met handen en voeten kregen we toch uitgelegd wat we bedoelen en zaten we een uurtje later al in de trein naar Guilin. De stoelen waren echt vreselijk (alsof je elk moment gelanceerd kon worden), maar het was gelijk een leuke ervaring om met allemaal Chinezen in de trein te zitten. Ons viel gelijk op dat de vrouwen weer wat vrouwelijke rondingen hebben (vrouwen in Vietnam hebben geen kont en borsten ha ha) en dat de vrouwen hier wel de broek aanhebben t.o.v. de mannen. Heel goed volgens Sanne! In de trein kwamen we aan de praat met een meisje dat Engels sprak (waarschijnlijk de enige in de hele trein) en toevallig blijkt ze te werken in een hostel in Guilin waar wij graag naar toe wilden. Ze bied ons aan om met ons mee te gaan en even later zitten we in een van de meest luxe kamers tot nu toe (een mega bed, regendouche, airco, tv etc.). Het blijkt idd een super leuk hostel te zijn. 's Avonds gelijk onze eerste eend en dumplings gegeten,mmmmm. We zijn gelijk fan van het lokale eten!

We hebben zin om de volgende dag iets leuks te gaan doen en besluiten op advies van Linda een wandeling te gaan makendoor de rijstvelden. Voor de verandering zijn we weer eens eigenwijs en willen we het zelf doen i.p.v. een tour. Met wat instructies in het Chinees van ons hostel stappen we in een lokale bus, stappen we over in een andere lokale bus en daarnee nog eens in een andere locale bus. Vooral de laatste bus is een ervaring op zich. De hele bus zit stampvol met locals (oude vrouwen, schoolkinderen, eenden). We rijden door de bergen en kunnen op een gegeven moment niet verder, omdat er grote stukken steen afgebroken zijn van de berg. Een half uurtje later hebben ze weg weer een beetje vrijgemaakt en kunnen we weer verder! In de bus ontmoeten we drie Amerikanen (Russ, Kylie en Tristan). Tristan blijkt al 6 maanden in Shanghai te wonen en spreekt inmiddels een goed woordje Chinees. Dat is nog eens een handige vriend hier (grapje! Los hiervan blijken ze nog eens super aardig te zijn en besluiten we met elkaar de wandeling te gaan maken. Even laten staan we op de eerste berg en is iedereen stil van het adembenemende uitzicht op de rijstterassen. Hoe hoger we komen hoe mooier het wordt. In een dorpje ergens in het midden besluiten we te overnachten in een mini hotel. De eigenaars spreken geen woord Engels, maar met handen en voeten en wat Chinese woorden van Tristan komen we een heel eind. 's Avonds eten we met elkaar allemaal lokale gerechten (vooral de frog blijkt erg lekker te zijn) en drinken we heerlijke rijstwijn. Om 9 uur valt iedereen bijna om van de slaap en gaan we naarbed. Het hotel is basic (chinees toilet), maar schoon en dat is het belangrijkste toch! De volgende dag staan we om 6.30 uur klaar voor de zonsopgang, maar helaas blijkt het te bewolk te zijn. We ontbijten met een heerlijke bamboostick met rijst.

We moeten nu onze bus halen naar Wuyuan. De rest van onze belevenissen in de Guilin en Yangshuo wordt dus nog vervolgd.

Hallo hier zijn we alweer voor het vervolg! Na ons ontbijtje was het even zoeken naar het goede pad (dat krijg je als je zo eigenwijs bent om zonder gids te gaan) en toen kregen we net ook een lekker regenbuitje op ons hoofd. Toch bleef de stemming er goed in zitten en vonden we onszelf wel grappig met onze vijf blauwe poncho's! De vervolg hike was echt prachtig, door de mist leken de bergen te bewegen (en nee we hadden nog geen alcohol op die ochtend). Uiteindelijk kwamen we aan op onze eindbestemming Ping An. Wat een toeristische ellende daar en paarden die overbeladen worden met stenen die ze naar boven moeten dragen (we horen later dat er van de overheid geen houten huizen meer gebouwd mogen worden vanwege brandgevaar), we zijn snel weggevlucht met de express bus! 2 uurtjes later waren we terug in Guilin en moesten we helaas alweer afscheid nemen van onze nieuwe Amerikaanse vrienden.Dat is toch wel een van de leukste dingen van reizen, alle mensen die je onmoet!

De volgende dag slapen we lekker uit en nemen we de boot naar onze volgende bestemming Yangshuo. Op een bamboo vlotje varen we over de rivier tussen het karstgebergte. Helaas is het geen top weer, maar is het toch erg mooi en groen. We hadden ons dit helemaal niet voorgesteld bij China en aangezien er in de Lonely Planet niet zoveel plaatjes staan was het echt een verrassing. We gaan naar het Bamboo House Hotel en hebben weer een regendouche en zelfs een bad (Sanne's dag kon niet meer stuk). Op het bamboovlot hadden we een Amerikaan ontmoet en die besloot in hetzelfde hotel als ons te overnachten. 's Avonds kwam hij gelijk vragen waar we gingen eten oftewel mag ik mee? We hebben samen met hem gegeten, maar bleken niet echt een klik met hem te hebben, dat kan natuurlijk ook gebeuren. Wil was al de hele avond zenuwachtig voor de wedstrijd van het jaar en om klokslag half negen zat hij er helemaal klaar voor met zn biertje. De radio viel helaas uit, dus we hebben de wedstrijd uiteindelijk gezien met spaans commentaar! Wil stond bij elk doelpunt te springen op het bed ha ha! Wordt Ajax een keer kampioen is hij niet in NL aahhh... De dag erna hebben we relax dag en shoppen we wat, drinken heerlijke verse jasmijn thee en kijken dvd's op bed (ja we hebben zelfs een dvd speler!). De dag erna is het natuurlijk weer tijd voor actie en huren we fietsen om de countryside te verkennen. Binnen een half uurtje rijden we in het zonnetje op modderige paadjes tussen de rijstvelden, bergen,langs de rivier en door kleine dorpjes heen. We gaan langs moonhill (een berg die op een maan lijkt). Alle Chinese toeristenbussen staan onder aan de berg en we besluiten snel weg te vluchten en vinden een leuk Italiaans restaurantje (Luna) waar we op het dakterras een heerlijke spaghetti eten met een flesje wijn en een prive uitzicht op de maanberg!

Dan is het alweer tijd om te vertrekken uit Yangshuo, want we willen graag nog naar het oosten van China. We vragen onze hoteleigenaar (Mickey) nog om wat dingen in het Chinees op papier te zeten, eten nog ons laatste bananenbrood en nemen dan de bus naar Guilin en stappen daar over op de nachtrein naar Nan Chang. Helaas waren de softsleepers niet meer beschikbaar en zijn we overgeleverd aan de hardsleepers (6 bedden i.p.v. 4 en zonder deur in de coupe). Echt rustig slapen is het niet, maar het gaat wel snel. Vandaag zijn we aangekomen in Nan Chang en hebben daar de bus genomen naar Wuyuan (met dank aan onze briefjes van Mickey). Als we de bus uitstappen worden we belaagd door 30 taxi- en motorchauffeurs (en we zijn toch echt de enige toeristen in de bus). We besluiten zelf te gaan lopen naar de stad, maar dat blijkt lastig te zijn zonder kaart. Na een beetje rondgedwaald te hebben en echt niemand Engels blijkt te spreken spreekt een vrouw (Sonia) ons aan en vraagt in het Engels of ze ons kan helpen! Onze redder in nood! Ze houdt een taxi aan en vertelt hem in het Chinees waar we heen willen en zo waar staan we even laten voor ons hostel. 1 min. later stapt ze ook binnen (samen met haar zoontje en vriendin) om te checken of we goed zijn aangekomen, wat lief! We hebben haar hulp weer nodig want de eigenaar spreekt geen woord Engels en doe er ook echt geen moeite voor. De kamer is verder prima, dus we boeken het voor een nacht. Net op zoek gegaan naar een eettentje en een leuke plek gevonden waar allemaal eettentjes staan waar ze vers vlees, vis en groenten staan te BBQ-en en te wokken. Met behulp van ons point it boekje gevraagd wat het was en heerlijk gegeten! Nu lekker ons bedje in, want morgen gaan we de kleine dorpjes hier in de buurt bezoeken, die heel mooi schijnen te zijn!

Thanks voor al jullie leuke berichtjes! We kijken stiekem toch best vaak of we een nieuw berichje hebben. Het is toch wel erg leuk om onze ervaringen op papier te zetten en met jullie te kunnen delen! En voor wie nog twijfelt om te gaan reizen, gewoon doen, wij hebben nog geen seconde spijt gehad!!!

Groetenuit Wuyuan

Reizen is een werkwoord?!

Dag allemaal, Het regent en onweert op dit moment als een gek in Hanoi; wellicht de eerste voortekenen voor het regenseizoen? Gelukkig zitten we lekker koffie te drinken en gebakjes te eten in ons favoriete cafe in Hanoi (Joma). Een westerse plek met lekker eten en goede westerse koffie (de vietnamese koffie is zo zoet, alsof er al 5 scheppen suiker inzit). Het schijnt een belangrijk export product te zijn van Vietnam, maar vast niet naar NL? Af en toe is het, ondanks het feit dat het vietnamese eten heerlijk is en de locals vaak spontaan tegen je aan beginnen te praten en je een wodka shot aanbieden lekker om even niet op innieminnie plastic stoeltjes te zitten, je bestek niet schoon te hoeven maken en niet tussen allemaal servetjes op de grond te zitten (vietnamezen gooien echt alles gewoon op de grond) in een weterse stek als dit ha ha! Nadat we in Nha Trang waren aangekomen vanuit Dalat zijn we gelijk lekker naar het strand gegaan en heerlijk neergeplofd bij een mooie strand tent (sailing club), die niet zou misstaan in Bloemendaal. De dokter had gezegd dat Wil geen alcohol mocht na zijn prik, maar hij kon de verleiding niet weer staan. Strandtenten zijn er om cocktails te drinken volgens Wil. 's avonds lekker vietnamese hot pot met garnalen gegeten bij een ander leuk tentje (Cyclo). De volgende ochtend huren we 2 heerlijke ligbedjes op het strand en wisselen we het lezen af met af en toe in een duik in de warme zee. Het water Is rond de 30 graden, dus doorkomen is niet nodig. Helaas krijgen we 's avonds slecht nieuws. De russische ambassade in hanoi mailt ons terug dat we een 90 dagen tourist visa nodig hebben van vietnam (alle touristen hebben maar een 30 dagen visa) om een tourist visa te krijgen voor rusland. Na wat forums op internet gelezen te hebben hadden we al een slecht onderbuikgevoel gekregen, de russische ambassade verzint elke week iets nieuws als voorwaarde. Dit was weer een nieuwe regel. Ons ticket voor de transmongolie express hadden we al in nl geregeld, maar deze visa kun je niet eerder dan 3 mnd van tevoren regelen. Na overleg me onze touragent kwam het erop neer dat onze enige optie is het toch proberen in hanoi en anders een nw. ticket kopen a 600 euro (rechtstreeks ulaanbator-moskou), dus niet uitstappen onderweg in rusland. Ontzettend balen natuurlijk, omdat we erg graag in Irluutsk uitgestapt waren en dit een mega aanslag op ons resterende reis budget is. Meer dan afwachten tot hanoi konden we op dat moment niet doen helaas... De volgende dag was het weer tijd voor Wil z'n 2e inenting. De inenting was bij de kinder 'poli', dus er zaten alleen maar schattige vietnamese kindjes die hard aan het huilen waren van de prik aah. Wil heeft het goede voorbeeld gegeven door niet te huilen ;-) en binnen 5 min stonden we weer buiten. De rest vd dag onze zinnen maar verzet door lekker nog een dagje te chillen op een strandbedje. De volgende ochtend zijn we gevlogen naar Hanoi. We hadden de vlucht al geboekt en kwamen op za aan (alle ambassades waren dus dicht). Samen met een leuk NL stel uit Brabant een taxi gedeeld naar het centrum. Ook hier weer geinformeerd en gezocht of er nog andere opties waren voor het russische visa, maar er is geen bureau te vinden die een russisch visa voor je kan regelen (te complex, onmogelijk zijn de antwoorden). Meer dan afwachten tot dinsdag ( de ambassade blijkt ook nog eens dicht te zijn op ma 9 mei vamwege victory day). We vullen de dagen met rondwandelen en eten en drinken, maar merken dat we toch niet echtkunnen genieten door het gedoe. Op maandagochtend bellen we de NL ambassade nog voor hulp, maar de nl ambassadeur is er niet en de mensen die we aan de telefoon krijgen spreken dramatisch slecht engels. We besluiten wat leuks te gaan doen en gaan mee met een free hanoi tour, die worden gegeven door lokale studenten/ ex studenten. Onze gids, een hippe vietnamese meid komt ons oppikken en met de lokale bus vol ruziemakende oude vietnamese vrouwtjes (erg komisch) gaan we naar een dorp met pottenbakkerijen. Daar is ook een amerikaans stel (Navead en Melody) met een andere free tour guide en we besluiten met z'n allen te gaan pottenbakken. Ondertussen schuiven er nog 2 gidsen aan die het ook gezellig vinden. Allemaal pittige, slimme meiden die aan het studeren zijn of net klaar zijn en goed engels spreken. Ons pottenbak avontuur is niet zo'n succes, al onze potten breken (sorry moeders geen moederdagkado), maar gezellig is het wel. Na het pottenbakken gaan we naar het favoriete eettentje van een van de meiden en genieten we van een typische vietnamese maaltijd uit het midden van Vietnam. Het valt op dat deze jonge meiden toch iets minder positief zijn over vietnam, dan bv de (oudere) easy riders gidsen. De easy riders gidsen zijn erg positief over vietnam en over het feit dat er maar 1 politieke part?is, goed voor de stabiliteit na al die jaren oorlog. De jongere generatie vindt dat ze te hard moeten werken tegen weinig geld en willen eigenlijk het liefst naar het buitenland voor een goede baan. Al met al een leuke, gezellige dag met elkaar gehad! De volgende dag is het d-day en vertrekken we 's ochtends naar de russische ambassade. Die blijkt niet makkelijk te vinden. Op het adres wat op de officiele website staat zitten ze niet meer?? Uiteindelijk komen we er via de zweedse ambassade achter dat ze verhuisd zijn, maar dat het erg lastig is om te vinden (ergens in een steegje??). Gellukig wil de beveiliger van de ambassade het uitleggen aan een taxi chauffeur en uiteindelijk via allemaal smalle straatjes, afvalbergen komen we idd een smal steegje aan waar ong. 50 vietnamesen en 2 touristen zitten te wachten onder een afdakje. We worden op een wachtlijst gezet en gaan we bij de touristen zitten. Zij zijn hier inmiddels al voor de 6e keer en ze vertellen dat je vaak uren moet wachten voordat je naar binnen mag en dat elke keer als je denkt dat je alle goede documenten hebt dat er weer iets niet goed blijkt te zijn. Niet erg hoopgevend dus. Als we na lang wachten uiteindelijk naar binnenmogen in de james bond bunker, waar je alleen via kogelvrij glas kunt communiceren met een loketbeambte blijkt al snel dat onze aanvraag niet in behandeling genomen wordt omdat we geen 90 dagen visa hebben en geen orginele (wij hebben een print vanuit de orginele email) inventation letter (die zou je dan per koerier express uit moskou moeten laten komen voor 100 dollar oid). Ook extra geld bieden maakt geen verschil. Wat een belachelijke toestand! We hebben het inmiddels helemaal gehad en besluiten om snel naar de mongoolse ambassade te gaan voordat die dicht gaat. Net op tijd komen we daar aan. Je mag gewoon naar binnen lopen en je formulier invullen in een heerlijk koele ruimte. De ambassadeur spreekt goed engels en beantwoord onze vragen netjes. Aan het einde van de dag kunnen we ons visa ophalen! Wat en verschil, zo kan het dus ook! We besluiten om onze reis niet langer te stagneren en te laten verpesten door door dit soort bureaucratische toestanden, waar je geen invloed op kunt uitoefenen. We hebben een nw. ticket geboekt en hopen dat we nog wat vergoed krijgen van de annuleringsverzekering. EigenIijk komt het er op neer dat je sinds feb. 2011 nergens meer een russisch visa kan krijgen, behalve in je eigen land:-(De redenhierachter is voor ons volstrektonduidelijk. Vanavond vertrekken we met de nachttrein naar China en gaan we iets doen wat we veel leuker vinden; genieten! Groetjes van ons!

Eten, drinken en genieten!

Sin Jow,

We hebben de afgelopen week lekker rondgetourd door het zuiden vanVietnam per motor. We wilden graag de Mekong Delta zien, maar hadden weinig zin in een georganiseerde tour met 20 touristen in een bus en boot. Het was ontzettend makkelijk om dat te boeken voor 10 dollar per dag, maar zelf regelen werd ons behoorlijk lastig gemaakt. Toch hebben we doorgezet en hebben we na wat uitzoekwerk de lokale bus van Saigon naar My Tho genomen. Eenmaal daar aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een motorbike om te huren. Gelukkig hadden we al redelijk snel een goede gevonden! Na het inslaan van een map om toch een beetje de weg te weten zijn we naar Ben Tre gereden, op naar de rustigere plaatsen en geen touristen! De eerste meters waren behoorlijk druk, maar gelukkig hielt Wil ondanks de hitte z'n hoofd koel en zat Sanne lekker achterop te genieten. Na een lekkere lunch in Ben Tre zijn we tussen de palmbomen doorgereden naar het plaatsje Mo Cay. Daar aangekomen gingen we op zoek naar een slaapplaats, maar de mensen daar hadden nog weinig touristen in hun leven gezien en stonden ons vooral verbaasd aan te kijken. Wil z'n blonde haren op z'n armen vonden ze al helemaal vreemd (de mannen hier hebben bijna geen lichaamsbeharing, afgezien van een aantal vieze lange zwarte haren op hun kin

). De mensen spraken echt geen woord engels en het woord hotel begrepen ze ook niet. Voor de eerste keer in 4 maanden hadden we ons point it boekje nodig en toen wisten we hier zijn we op de goede plek! Na een bed aangewezen te hebben op een plaaje begrepen ze ons en bleek er ergens in een steegje zowaar een klein hotelletje te zitten! Voor 5 euro per nacht hebben we daar heerlijk geslapen! De volgende dag gingen we weer fris en fruitig verder richting Vinh Long. Onderweg overal zwaaiende kinderen en geen touristen, geweldig! Aangekomen in Vinh Long hebben we een bootje gehuurd en gevaren over de kleine kanalen van de Mekong rivier. Sanne heeft zelfs nog even op z'n Vietnamees gepeddeld in een houten kano. De eigenaar van de boot had een oom die op Vinh Long island woont en waar je thuis kunt slapen (homestay). Na de boottocht zijn we met de ferry naar zijn huis gegaan en werden we hartelijk ontvangen en lagen we binnen 5 min. in een hangmat met heerlijke Jasmijn thee, kokosnoten, vers fruit en ijsjes. 's avonds hadden de moeder en dochter gekookt en hebben we heerlijk zitten smullen van het allerlekkerste eten wat we tot nu toe op hebben in vietnam en hebben we ook eindelijk onze eerste eigen spring rolls gemaakt met elephant fish,mmm. De volgende ochtend moesten we al weer afscheid nemen van deze lieve familie, wat een mooie ervaring, en zijn we weer teruggereden naar My Tho om onze motorbike in te leveren en de bus terug te nemen naar Saigon. Natuurlijk zijn we voor de derde keer weer teruggegaan naar onze favoriete hotel in Saigon, heerlijk om zo'n stek te hebben waar je je helemaal thuis voelt. Na een dagje relaxen en pakken passen (Wil heeft er gelijk nog maar 4 besteld) waren we helemaal klaar voor ons volgende avontuur alweer, een easy rider tour.

De volgende ochtend stonden Mr. Lee en Mr. Will om 8.30h met hun motors voor de deur om ons op te pikken. De afgelopen vier dagen hebben we rondgetourd door de Central Highlands. We hebben de eerste dagtunnels bezochten die de Vietnamesen in de oorlog gebruikt hebben en waar we ook een paar kogels mochten afvuren. Ze konden ook veel vertellen over de oorlog, wat erg interessant was. We hebben elke dag genoten van het ontbijt, lunch en diner, waarbij je alles proeft van de Vietnamese keuken. Alles was heerlijk, al was noodles soup om 8 uur s' ochtends wel even wennen. We hebben mooie watervallen, tempels enkoffie- en thee velden gezien en natuurlijk de rijst wijn geproefd van 60% alcohol (ppfff).

Gisteren zijn we aangekomen in Dalat, waar we gisteren een relax dagje gepland hadden. Dat liep alleen iets anders dan gepland. Toen we terugkwamen van het mango's kopen waren op de markt kwam er ineens een kleine hond op Wil af en voor we het wisten had de hond in zn'n been gebeten. Echt bizar. De wond was niet groot, maar het hotel waar we zaten adviseerde zeons wel om langs het ziekenhuis te gaan i.v.m. kans op hondsdolheid. Gelukkig waren we hiervoor al 3 keer ingeent in NL, maar dan heb je alsnog injecties nodig als je gebeten wordt. Een meisje van het hotel stelde voor om mee te gaan en dat was maar goed ook. Eerst kwamen we in het ziekenhuis aan en daar spraken ze geen woord engels. Nadat ze voor ons vertaald had dat ze hier de injecties niet hadden gingen we naar de volgende kliniek. Daar werd ons verteld dat Wil 6 injecties nodig had, maar zowel het meisje van het hotel als wij twijfelde aan het verhaal. Uiteindelijk naar een kliniek iets verder weg gegaan, maar die waren dicht vanwege de lunch. Tijdens het wachten hebben we toch maar even gebeld met de reisverzekering en die hebben contact opgenomen met hun doktor en toen bleek dat Wil 'maar' twee injecties hoefde. Gisteren heeft hij z'n eerste injectie gehad en over 2 dagen moet hij er nog een. Op zulke momenten besef je wel hoe goed de medische zorg in NL is. Het ziet er toch allemaal behoorlijk ouderwets uit in de ziekenhuizen en ze komen niet heel zelfverzekerd over als ze advies geven. Gelukkig heeft Wil niet veel last van z'n wond en kunnen we vandaag de bus nemen naar Nha Trang, waar we 2 dagen willen gaan relaxen op het strand en waar Wil z'n tweede injectie kan krijgen. Zaterdag vliegen we vanuit daar naar Hanoi (noord Vietnam), want we moeten helaas nog tijd gaan besteden aan het aanvragen van onze visa voor Rusland en Mongolie. Schijnt behoorlijk lastig te zijn, dus we hebben we maar wat extra tijd voor ingepland. Tijdens het wachten op de visa willen we noord vietnam verder gaan verkennen.

Het internet is erg snel hier, dus we hebben weer wat foto's gepost voor de liefhebbers! We hopen dat jullie allemaal lekker genoten hebben van de vrije dagen en het mooie weer!

Groetjes uit Vietnam!